www.ohbigcitylife.fora.pl

Jimmi Jazz

Nareszcie długonożna dziewczyna pozbyła się swoich butów, przez co była niższa. Tracąc około 10 centymetrów wydała się drobniutka, bezbronna. JJ lubił niższe dziewczyny. Może to wydaje się trochę głupie, ale wtedy czuł się za nie odpowiedzialny, nie zdominowany jak wcześniej. Podążali teraz leśną ścieżką, zawdzięczając dobrą widoczność księżycowi, ponieważ ostatnia lampa zniknęła gdzieś za ich plecami. Amy wesoło gnała przed siebie.
- Pełnia. - Powiedział Jimmi. Zatrzymał się i spojrzał w niebo. Cóż za piękny widok.

Amy Brulin.

Nagle skręciła, widząc, że Jimmi podziwia niebo podbiegła do niego od tyłu i zasłoniła mu oczy śmiejąc się. Też widziała pełnię, ale jej ulubioną fazą księżyca była III kwadra. Czyli tylko prawa połowa księżyca, reszta pochłonięta przez czarną noc.

Jimmi Jazz

Przez chwilę nie widział nic, stracił księżyc z oczu. Poczuł coś ciepłego oplatającego jego uczy, usłyszał śmiech Amy.
- Przecież wiem, że to ty. - Złapał dłonie dziewczyny i odwrócił się w jej stronę. Amy wyglądała ślicznie w blasku księżyca. Jej duże ciemne oczy były roześmiane, a twarz choć blada jak śnieg, wydawała się być troszkę zarumieniona. Chłopak przybliżył się do niej, nie puszczając jej dłoni, zaplótł je sobie za plecami (wyglądało, że dziewczyna go objęła). Odgarnął dziewczynie włosy z twarzy, a pochwyciwszy jej twarz w dłonie, delikatnie, ostrożnie, jakby bał się, że zaraz ucieknie, złożył na jej ustach pocałunek.

Amy Brulin.

Przez chwilę Amy miała wrażenie, że ktoś wyciągnął jej brutalnie płuca i odrzucił gdzieś na bok. W głowie jej zaszumiało, nie wiedziała, czy od wypitego wcześniej rumu czy od wyrazu, który nieustannie obijał jej się o głowę. Jimmi.? Kompletnie wytrącona ze swojego ciała, jak wcześniej płuca, obserwowała jak jej głowa przechyla się z rozkoszą w bok, a dłonie błądzą po plecach Jimmiego. A może wcale nie stała obok. A może po prostu czuła pod swoimi dłońmi jego mocne plecy, smak jego ust, i delikatne dłonie, ujmujące jej twarz tylko pochłonięta chwilą nie potrafiła dojść do siebie.

Jimmi Jazz

Obawy Jimmiego gdzieś się rozpłynęły. Dziewczyna nie uciekła z jego objęć, a wręcz przeciwnie, z równym zaangażowaniem wbija się w nie bardziej. Jej zapach, smak jej ust, jej dotyk... Trudno było się od niej oderwać, jednak nie miał wyboru. Czuł, że to wszystko dzieje się za szybko. Przyłożył swoje czoło do jej, przez chwilę wsłuchiwał się w przyspieszone bicie swego serca. "Chwilo nie przemijaj".

Amy Brulin.

Koniec. Amy poczuła jak pieką ją policzki. Nie wiedziała, czy ma zwiać, czy może go uderzyć i zwiać, czy może uderzyć tylko, albo zapaść się pod ziemię uprzednio wymierzając mu policzek, albo zapaść się bez niczego albo po prostu ... zostać.? Jego zapach wściekle się wokół niej owinął. Chciała tak stać i upajać się nim wieczność ale... Nie. Otworzyła oczy i oderwała się od niego. Cofnęła się kilka kroków w tył, włosy znów opadły jej na twarz.
-nawet mnie nie znasz.

Jimmi Jazz

- Fakt. - Przyznał ciemnowłosej rację. Równie dobrze dziewczyna mogła być morderczynią, która uwiódłszy chłopaka, chciał go zabić i zakopać gdzieś na polach. Mogła także być wiedźmą, która wysysała młodość z bezbronnych chłopców, skazując ich tym samym na potępienie. Mogła także być nimfą wodną, przecież tutaj gdzieś musi być jakiś zbiornik wodny... Pierwsza myśl wydała się najzabawniejsza. Już nawet wie, czym mogłaby go zabić. Wystarczyłoby, aby ta malutka osóbka wbiła mu szpilę w tętnice i już po nim. The end. Czy to nie zabawne? Już widzi te nekrologi w gazetach "Ugodzony obcasem". Mężczyźni od tej pory nie zapuszczali by się na dzikie pola z pięknymi dziewczynami, a jak zmalałaby liczba małżeństw? Bo kto normalny chciałby ryzykować. Jimmi Jazz przyczyniłby się społeczeństwu. Byłby bohaterem, który przez swoją ofiarę ukazał, jak okrutne i zimne mogą być kobiety.
- Nie zabijaj mnie! - Jimmi padł przed nią na kolana, ściągnął kapelusz i powstrzymując śmiech, grał dalej. - Jam jest niewinny pani. Jam tylko słaby człowiek, który dał uwieść się kobiecie.

Amy Brulin.

Amy spojrzała na chłopaka, które teraz klęczał przed nią. Podrapała się w czubek nosa i rozejrzała się wokół. Nie o to jej chodziło, kiedy zapragnęła znaleźć się na łonie natury. Nawet rum przestał jej szumieć w głowie, bo w momencie wróciła do niej uciążliwa trzeźwość. Pomyślała o dużym mieszkaniu, o samotności i o Suz. Nie chciała skończyć jak Suz. Założyła ręce na klatce piersiowej i uśmiechnęła się nieznacznie.
-nie uwiodłam Cię Jimmi.

Jimmi Jazz

- Racja, trochę w tym i mojej zasługi było. - W powietrzu unosiło się coś dziwnego. Jakby nagle cała magiczna atmosfera tego miejsca prysnęła. Jimmi uśmiechnął się delikatnie, chcąc ratować sytuację. Stanął na równych nogach i spojrzał w niebo. "Spadająca gwiazda, marzenie, marzenie!" Jednak zniknęła zanim Jimmi zdążył coś pomyśleć. Miał wszystko, czego mogło mu brakować? Mieszkanie, pracę, pieniądze, przyjaciela... Miłość? Nie wierzył w miłość. Już raz go zawiodła.
- Chodźmy nad wodę. - Na wsi na pewno jest jakiś "zbiornik wody", czuł to w powietrzu.

Amy Brulin.

Amy uśmiechnęła się. W końcu coś sensownego.
-od początku miałam taki plan, tylko trochę mi go zepsułeś-rzekła mijając go. Trawa była chłodna i miękka. Tak, szpilkoholiczka, ale uwielbiała chodzić boso. Zawsze z siostrą przemierzały różne trasy, całkowicie bez butów i wesoło. Tym razem już się nie spieszyła. Szła, powoli, ciesząc się naturą. W końcu odpędziła jakoś to natrętne wspomnienie minionego pocałunku. Rany, tylko się pocałowali i już. Nawet głową potrząsnęła, żeby ta myśl na dobre się rozgościła. Ciężko, ciężko. Ale da radę. Amy zawsze dawała radę. Nawet zaśmiała się sama do siebie.
-daję radę.

Jimmi Jazz

- Zepsułem.? Mam nadzieję, że nie było tak źle. - Jimmi wolno podążał za dziewczyną. Już nie spoglądał w jej kierunku, nie czuł takiej potrzeby. Oddalił się gdzieś w swoje wspomnienia. Kiedy ostatnio był na nocnej wyprawie? Dawno, kilka lat temu, jak jeszcze mieszkał w Nieznanej. Jak jeszcze miał cel w życiu i swoją muzę - Magdę. Wsiedli któregoś popołudnia do pociągu, spontanicznie, niczego nie planując. Wysiedli dopiero kiedy konduktor wyrzucił ich na jednej ze stacji. Stacja stała pośrodku niczego, bo dosłownie nic nie było dookoła, prócz uprawnych pól. To było chyba w środku lipca, noc była wtedy taka ciepła. Położyli się na trawie i obserwowali niebo, tak po prostu. Tysiące gwiazd o imieniu Magda, tysiące o imieniu Jasper. Nieśmiałe pierwsze wyznania, pierwsze ucieczki i planowania. Ucieczki, które nigdy się nie kończyły, plany, które nigdy nie wypaliły. Tak, to cały Jimmi. Mały, głupi chłopczyk, który nie potrafi walczyć o to co kocha, który wszystko traci z rąk i uważa, że wszystko jest OK. "Chodźmy nad wodę, czas utopić tę pustą głowę. "