www.ohbigcitylife.fora.pl

Gin Lumiere.

Gin roześmiał się. Widząc uśmiechniętą Agape od razu zrobiło mu się lżej. To dobrze, że zdołał po prawić jej humor. Potargał jej niebieską czuprynkę ręką.
-bo są tutaj.!-rzekł w odpowiedzi. Była słodka. Wydała mu się teraz tak radosna i beztroska niczym mała dziewczynka. Taką chciał ją widzieć zawsze, nie, smutną, zapłakaną, niknącą w oczach. Dotknął palcem jej zgrabnego noska i uśmiechnął serdecznie.

Agape Spes

Jakby dłoń chłopaka była czarodziejska różdżką, której dotyk niesie radość i beztroskę, tak na ustach niebieskowłosej pojawił się szeroki uśmiech "od ucha do ucha", a po chwili jej cichy śmiech wypełnił pokój - przerywając ciszę, która otulała ich swoimi ciepłymi ramionami.
- Niesamowite!! - powtórzyła z coraz większym entuzjazmem w głosie, zapominając o smutku i bólu, który jeszcze kilka minut temu zadręczał jej małe serduszko, niszcząc wszystko co cenne.
Jej drobne dłonie ścisnęły jego - ciepłe i opiekuńcze, a orzechowe oczy leciutko zabłysły. Gdy wykonała trochę gwałtowniejszy ruch z kieszonki krótkich spodenek wysypało się parę szklanych kuleczek, opadając na ziemię.

Gin Lumiere.

Kiedy malutkie szklane kuleczki wysypały z kieszeni dziewczyny, spod łóżka natychmiast wyskoczył kot, ganiając za nimi po całym pokoju i ślizgając się na niektórych. Gin roześmiał się i złapał jedną kuleczkę. Podniósł ją do oka, po czym spojrzał na Agape.
-szklane kuleczki.?-zapytał z błyskiem w oku, uśmiechając się szeroko.

Agape Spes

Skinęła głową patrząc z rozbawieniem na łaciatego kocura, który prychał i cicho miauczał, uderzając łapą w jedną z kuleczek. Wyglądał na zadowolonego z siebie, kiedy dumnie uniósł ogon ku górze i wskoczył na jedną z kolorowych poduszek.
- Oh...tak... - odparła i powoli wzięła od chłopaka kuleczkę, w której wnętrzu mienił się zielony kamyczek. Delikatnie, prawie z czcią obróciła ją między palcami. - Kuleczki, płaskie kamyki... - nieśmiało podniosła spojrzenie, chcąc zobaczyć czy nie dostrzeże na twarzy Gin'a lekko kpiącego uśmieszku.

Gin Lumiere.

Ale nic takiego się nie stało. Gin tylko się zaśmiał, ale był to śmiech serdeczny i ciepły. Przytulił tylko do siebie Agape nie przestając się uśmiechać.
-jesteś słodka.-stwierdził po chwili.

Agape Spes

Gdy usłyszała komplement, a chłopak ponownie ją przytulił - co wydawało się takie naturalne, prawidłowe: bo czy mogło być inaczej? - schowała twarzyczkę w jego ramionach. Dzięki czemu nie mógł dojrzeć, jak jej blade policzki zalewa szkarłatny rumieniec.
- Dziękuje. - wyszeptała, jednak czuła, że powinna zaprzeczyć. Nie zgodzić się z jego opinią. W dłoni wciąż ściskała jedną z ciepłych kuleczek.

Gin Lumiere.

Gin spojrzał na Agape.
-nie masz za co dziękować.-uśmiechnął się do niej. Nagle, przypomniał sobie, że czas płynie do przodu, choć dla nich się zatrzymał.
-już późno. Jesteś zmęczona.-stwierdził. Nie pytał. Wiedział.

Agape Spes

Powoli, jakby nadal pragnęła przedłożyć tą chwilę, dziewczyna wyprostowała się i w śmieszny sposób zmarszczyła swój zgrabny nosek. Czy była zmęczona? Tak...jednak nie chciała by odszedł. Była to dość egoistyczna myśl z jej strony.
- Jeżeli zasnę, znikniesz? - dopiero, gdy wypowiedziała swoje wątpliwości na głos, zrozumiała jak bardzo są głupie i naiwne. - Przepraszam...nie mam prawa Cię zatrzymywać. - dodała szybko, nie patrząc na niego.

Gin Lumiere.

Ale Gin tylko się uśmiechnął i zszedł z łóżka. Poprawił ręką kołdrę, machnął głową, by odgarnąć grzywkę i położył sobie rękę na sercu.
-obiecuję Cię nie opuszczać, o pani.!-i skłonił się w prawdziwie królewski sposób. Gdyby tylko poprosiła, mógłby zostać na zawsze. Mówiła, że nie ma prawa. Miała, mogła zrobić wszystko. On skoczył by za nią w ogień.

Agape Spes

Mimowolnie - jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki - twarz dziewczyny rozjaśnił szeroki, promienny uśmiech "od ucha do ucha". Przytuliła do siebie jedną z ulubionych poduszek, która zdawała się być zszyta z kilkunastu kolorowych łatek i opadła na łóżko. Jej niebieskie włosy rozsypały się na jasnej pościeli, a orzechowe oczy śledziły każdy - nawet najmniejszy - ruch chłopaka. Jakby ją zaczarował.
- Obiecujesz? - zapytała zamykając jedno oko. Wolała być pewna...bardzo pewna.

Gin Lumiere.

-obiecuję.-rzekł spokojnie i przysiadł na łóżku. Poprawił dziewczynie kołdrę.
-śpij Agape. Już późno. Będę przy Tobie czuwał.-rzekł i zastanawiał się, czy gasić lampkę, czy jednak jego nimfa wolałaby spać przy słabym świetle. Jego. Ale nie była jego nimfą. Skarcił siebie w myślach. Była piękną, słodką istotką, nimfą, należącą tak samo do niego, jak i do całej reszty ludzkości. A właściwie, należała tylko do siebie samej. Tak. Zdecydowanie było późno, bo Gina nachodziły jakieś filozoficzne myśli.

Agape Spes

Dziewczyna powoli, ufnie zamknęła drugie oko, które jeszcze przed chwilą spoglądało na chłopaka z ciekawością oraz wesołym błyskiem. Teraz jednak niebieskowłosa skuliła się na łóżku, niczym rasowy kocur oddając się w ramiona snu. Zanim jednak zapadła w spokojną drzemkę, przez jej głowę przemknęło jedno pytanie: "Co przez ten czas będzie robił Gin?"

Gin Lumiere.

Agape zasnęła. A Gin.? Gin usiadł na niskiej pufie przy łóżku, oparła rękę o materac i wpatrywał się w tę słodką, śpiąca twarzyczkę. Co jej się śniło.? O czym marzyła.? Tego za pewne się nie dowie. Włosy opadały jej w tak uroczy sposób na mądre czółko, usta miała leciutko rozchylone. Gin nawet nie wiedział kiedy zasnął. Zatracił granicę między snem, a jawą, ale obydwa te światy, były w tym momencie tak samo piękne.

Agape Spes

Co ją obudziło? Pierwsze, nieśmiałe promyki słońca wpadające do pokoju przez szczelinę w jasnych zasłonkach, a może poranny koncert słowika.

Dziewczyna powoli otwarła oczy i potarła blady policzek dłonią, rozglądając się z zaciekawieniem dookoła. Przez chwilę nie potrafiła sobie przypomnieć tego co wydarzyło się ostatniej nocy...aż wreszcie jej spojrzenie zatrzymało się na chłopaku, który nadal tutaj był - tak jak obiecywał. Na jego ustach widniał delikatny uśmiech, a ona już prawie dotknęła jego policzka - jednak szybko, speszona cofnęła dłoń.
Zagryzając wargę, przemknęła do łazienki, ślizgając się na skarpetkach, które uprzednio wsunęła na bose stopy. Wzięła szybki prysznic oraz ubrała krótkie szorty i dużą, białą koszulkę. Mokre włosy spięła w supełek na czubku głowy.
Już po parunastu minutach na stole stała szklanka świeżego soku oraz świeże bułeczki, a ona sama otwarła szklane drzwi, które prowadziły na werandę z widokiem na ogród. Na twarzy niebieskowłosej pojawił się szeroki uśmiech, a ona mimowolnie włączyła spokojną muzykę, przymykając oczy.

Gin Lumiere.

Gin obudził się nagle. Strasznie bolała go szyja, ale nie zważał na to. Miłe, ciepłe uczucie otulało jego serce, jego ramiona, jego głowę i całą resztę ciała. Poderwał się nagle i zobaczył rozkopaną pościel. Agape wstała. Gin przeciągnął się potężnie, aż spadł ze swojej pufy. To go doszczętnie obudziło. Powoli zszedł na dół. A tam... niespodzianka.! Śniadanko. Gin uśmiechnął się do siebie i porwał jedną bułeczkę. Zachęcający powiew wiatru wołał Gina od strony wyjścia na werandę. Chłopak zawędrował tam i oparł się o framugę. Nie śmiał nic mówić. Muzyka grała, Agape stała, czekał z zapartym tchem (i bułeczką) co będzie dalej.